In 1991 is Joost afgestudeerd aan de TU Delft als scheikundig technoloog. Naar eigen zeggen kwam hij er tijdens zijn studie vrij gauw achter toch ‘’meer technoloog dan scheikundige’’ te zijn. Zodoende besloot Joost zich te specialiseren in de stromingsleer, de wetenschap die de beweging van vloeistoffen en gassen beschrijft. Hier ‘’bewoog’’ hij zich soepel doorheen, niet heel anders dan het water en de lucht die hij bestudeerde. Na zijn studie volgde een technische loopbaan, waarin hij ook nog promoveerde. Een boeiende loopbaan, waarin Joost onder andere onderzoek heeft gedaan aan boord van een gasproductieplatform midden op de Noordzee (‘’met de helikopter naar het werk’’), Europese conferenties over stromingsleer heeft voorgezeten, en veel in Italië heeft gewerkt. En voor dat hij er erg in had, waren er bijna 30 jaar voorbijgegaan.

Maar zoals een loopbaan hoogtepunten heeft zijn er ook dieptepunten, en helaas geldt dat in de regel ook voor een privéleven. Een dieptepunt bleef ook Joost niet bespaard. In 2020 werd bij Joost een zeldzame vorm van kanker vastgesteld. Naast dat dit voor hemzelf en zijn omgeving ingrijpend was, betekende dit ook dat zijn loopbaan noodgedwongen voor even werd stilgezet. Een pittig behandeltraject met een spoedoperatie en drie jaar doelgerichte medicatie volgde. Joosts dagelijks leven veranderde. Maar een periode van stilte kan ook ruimte geven voor bezinning. In die periode werd Joost belangenbehartiger voor lotgenoten. Zo maakte zijn ziekteperiode hem bewust van de kwetsbare positie waarin zieke mensen verkeren. Hij ondervond aan den lijve wat hierbij komt kijken en aanschouwde het (on)begrip van ‘’onduidelijkheid’’ met eigen ogen. ‘’Voor veel mensen is de medische informatie die ze krijgen volstrekt onbegrijpelijk, en ik ben al snel informerende artikelen gaan schrijven voor mijn lotgenoten’’, zo beschrijft Joost zijn constatering. Vorig jaar november mocht hij stoppen met medicatie en is hij voor zichzelf begonnen. Met zijn werkzaamheden begon hij op allerlei manieren medisch-wetenschappelijk onderzoek te ondersteunen en begon hij zich sterk te maken voor ‘’patient empowerment’’, met een focus op schrijfwerk. Er brak een periode aan van ‘’vleugels uitslaan en veel gaan netwerken’’. Uit een periode van stilstand was een nieuw besef geboren: tot zijn pensioen wil Joost zich gaan inzetten voor het belang van de patiënt, gedreven door zijn eigen ervaringen.

Naast dat het met Joost zelf gelukkig weer beter ging, kwamen er ook weer nieuwe kansen op zijn pad. Zo ontmoette hij Faizel, op een informatieve netwerkbijeenkomst:

"We raakten in gesprek en we kregen al snel het gevoel dat we samen mooie dingen zouden kunnen doen voor de medische sector en voor patiënten in het bijzonder. Ik was net begonnen als zelfstandige. Faizel vroeg me om Kindermedicijn te komen helpen en dat leek me een heel mooie samenwerking."

Op basis van een gemeenschappelijke interesse en maatschappelijke missie vonden Faizel en Joost elkaar. En konden wij, als bedrijf in de groei, wat extra mankracht op het gebied van schrijfwerk en bovendien waardevolle patiëntervaring niet ontzettend goed gebruiken? Al gauw kreeg de samenwerking verder vorm.

"Het is fantastisch en heel dankbaar werk om voor mensen in een kwetsbare positie zoals mensen die ernstig ziek zijn, iets te doen waar ze écht wat aan hebben."

Dit is wat Joost er zelf over zegt, en waaruit zijn grote gedrevenheid spreekt.

En hij voegt er nog wat aan toe: ‘’Het is heel mooi om daarbij mijn wetenschappelijke achtergrond te combineren met mijn ervaringsdeskundigheid als patiënt. Dat doe ik op verschillende manieren voor mijn medepatiënten en verwacht dat nu breder te trekken door mijn werk bij Kindermedicijn.’’

We zijn blij met een nieuwe medewerker als Joost. Zijn stevige wetenschappelijke achtergrond in een, op het eerste gezicht totáál verschillend, werkveld maakt het des te interessanter. Maar is hetgeen wij doen bij Kindermedicijn niet ook een vorm van techniek? Vertoont het proces van het ontwikkelen van een Beeldsluiter, niet bepaalde gelijkenissen met het ontwikkelen van nieuwe apparatuur voor op een productieplatform, aangezien er bij beiden oog moet zijn voor zowel het geheel als de afzonderlijke componenten? En is het in kaart brengen van een technisch probleem niet te vergelijken met het in kaart brengen van een vraagstuk op het gebied van informatievoorziening, waar vervolgens een mooi projectplan uit voort kan komen? Komt een technische en analytische kijk, die bovendien vrij onbevooroordeeld is als relatieve ‘’nieuweling’’, hier niet ontzettend bij van pas?

Dat hij naast een opleiding in de chemie ook ervaring heeft als patiënt, kan bovendien zorgen voor een beter begrip van de doelgroep en zodoende een betere ‘’chemie’’ met patiënten. Het besef dat Joost, als gepromoveerd technoloog ontegenzeggelijk iemand met veel verstand, zich als patiënt niettemin bewust werd van onduidelijkheid, benadrukt maar eens te meer dat medische informatieoverdracht maatschappelijk ontzettend relevant is. Want hoe moet het dan zijn als je, als patiënt met beperkte taalbeheersing en/of gezondheidsvaardigheden, met dit soort zaken geconfronteerd wordt? De motivatie van Joost is zodoende prima te begrijpen.

"Ik werk samen met Faizel om de PIFmaker bekender te maken en geïntroduceerd te krijgen en daarnaast schrijf ik teksten, coördineer ik projecten en organiseer ik events bij projecten van Kindermedicijn.’’ Allemaal taken die bijdragen aan het maatschappelijk doel van Kindermedicijn.

En zo hebben we een indruk gekregen van onze nieuwe collega Joost, van zijn kijk op ‘’dé zaak’’ en zijn kijk op ‘’onze zaak’’. Wij hebben alle vertrouwen in dat deze carrièrestap, die hij beschrijft als ‘’de stap terug naar de wereld van de werkenden’’, een waardevolle gaat zijn en ook Kindermedicijn gaat helpen bij het zetten van de volgende stap. Door eigen ervaring gedreven, met de blik op de toekomst.